Ondanks de reeds lang aangekondigde mogelijke activiteitenstop van café Meuleberg, inclusief afscheidfeest door het personeel verleden zomer, was ik maar al te blij om  Heidi en Louis nog even enthousiast als tevoren aan het werk te zien achter hun toog. In samenwerking met Bugaboos festival hadden ze toch weer een grote naam op hun affiche kunnen plakken en zoals verwacht was de zaal overvol en de temperatuur zomers heet. Veel bekend volk, de verjaardag van Heidi (lang zal ze leven) en uitstekende muziek (ook nadien) zorgden ervoor dat de omzet gegarandeerd was.

Matt Schofield kroop met zijn trio het podium op en meteen werd de toon gelegd voor de rest van de avond, heel sterke eigen nummers met veel enthousiasme gebracht en tot in de puntjes afgewerkt. “Heart don’t need a compass” was al meteen raak en illustreerde goed welke mate van maturiteit Matt bereikt heeft, zowel als gitarist als in zijn zang. Zijn stem klinkt ook iets dieper als een paar jaar geleden. Het lang uitgesponnen “Cookie Jar” kent een ongewone structuur, terwijl Matt en toetsenman Jonny Henderson traag spelen, klopt drummer Alain Baudry uiterst snel op zijn Gretch stel. Toch klinkt het allemaal harmonieus qua ritme en mix. Het publiek werd zeer snel meegesleept in wat een geweldige eerste set bleek te worden. “Ear to the ground” is de titteltrack van hun cd en is zeer energiek. Tijdens de ganse avond heb ik geen bassist gemist, dankzij de electronica speelde de orgelist bas op het ene klavier en orgel op het andere. “All you need” was dan weer zo’n super nummer, echt mijn genre. Voor “Black Cat Bone” wisselde Matt zijn oude Strat voor een Telecaster. In dit funky nummer van Robert Cray liet hij veel ruimte voor de typische Hammond klanken door de grote Leslie speaker. Gans de technologie van de B3 werd omgebouwd in een gemakkelijk verplaatsbare module zonder franjes of pedalen. Een echte solo speelde hij niet, de drummer bleef hem steeds begeleiden en dat was pico bello. “Lights are on but nobody’s home” van Albert Collins werd opgedragen aan Mitch Mitchell, de onlangs overleden Engelse drummer van Jimmy Hendrix en nog vele andere beroemdheden zoals Eric Clapton en Muddy Waters. Het werd zo’n goeie trage met heel veel gevoel gespeeld en gezongen, maar betekende tevens het einde van een ongelooflijk goede eerste set.

Tijdens de pauze vernam ik dat ze in deze bezetting al een vijftal jaren spelen, maar dat Matt en Jonny elkaar al kennen sinds hun gezamenlijke schooltijd. Set 2 begon met een snelle rock in instrumentale uitvoering. Met “Don’t loose your cool” van Albert Collins zetten ze er meteen de beuk in. “Lite wire”, een nummer over New Orleans vond ik minder geslaagd en werd pas beter in het instrumentaal einde. “Sifting throughashes” staat ook op een cd, begon met een uitstekende gitaaropbouw, maar het verdere funky gedeelte kon de verwachting niet hoog houden. Dat deden ze wel met het uitstekende trage “Sitting on top of the world”, zeer mooi en meeslepend gespeeld. “On my way” swingde heel goed en had een beetje jazzy invloeden ondergaan. Het klassiek einde kwam onder de vorm van “The letter” van de Box Tops, maar klinkt toch telkens anders, het wordt nog continu bijgeschaafd. De intro is veel beter geworden en tijdens de presentatie van zijn trio wisselt Matt zijn Fender voor drumsticks en tokkelt van uit alle kanten mee op het drumstel van Alain, die er zelf tegenaan gaat alsof hij zich moet warm houden, wat op dat podium in Mol-Millegem toch nooit het geval is. Dit nummer krikte een iets zwakkere set toch terug op een hoger niveau. Als bisser kregen we “Trouble maker”, een uitstekend zeer snel en swingende song met een geweldig einde waar geen einde aan komt. Moeilijk te beschrijven maar ideaal om de muziek van de Matt Schofield trio nog uren te laten nazinderen in je hoofd.

Zij zijn een gevestigde waarde in Engeland en lokken op het continent ook overal volle zalen, die gasten gaan het nog ver(der) brengen, neem het van me aan. Uitstekende eigen composities, virtuositeit als gitarist, een goeie zangstem, en een begeleiderduo om U tegen te zeggen, meer moet dat niet zijn. De dag voordien had ik ook al van zo’n succestrio mogen genieten maar dan in een totaal andere stijl, Sean Carney. Wat een fantastisch musieklandje toch hé, van Millegem dan maar rechtstreeks naar Wilsele gereden voor Blues at the Attic. Tien dagen na elkaar concerten afschuimen is toch ook een regelmatig leven…

Laurence